Keuzes - keuzes...

Zoals vaak na een geslaagde wandelreis speelt de vraag door mijn hoofd: was dit wel de juiste plek, de juiste tijd? Wat zeg ik aan de betweters die in mijn plaats liever iets anders hadden gedaan?

Ik zou wel eens kunnen zeggen : "**** ***, ik heb er van genoten en de volgende keer doen we iets anders maar wat... weet ik nu nog niet".

Maar toch. Op de North Downs en Saxon Shore Ways zijn er onvermijdelijk korte stukken vlak bij een snelweg of een industriezone. Ok. Maar daarbuiten is het één brok prachtige Engelse natuur. Wil je ruigere zaken, dan zit je hier niet goed. Maar had ik deze februariweek in Wales of Peak District doorgebracht had ik door de vele verse sneeuw veel moeten inkorten of als solowandelaar erg grote risico's moeten nemen.

Is het low cost? Ook niet. Of toch wel. Alles in de buurt van de Londense vastgoedbubbel is erg duur, maar ik betaalde vrij weinig voor de reis.
En wees gerust. Ook in Engeland kan je rare of inspirerende ontmoetingen hebben.

Ik ben in elk geval heel tevreden over deze manier en deze route om Kent in al zijn facetten te leren kennen. Op 6 dagen van Oost naar West en langs de voornaamste stukken natuur en geschiedenis. En dan nog eens het grootste deel van de tijd langs heel rustige paden in magnifieke natuur. Niet te kloppen.

Hoe ontstaat een nieuwe sport?

Aan de zuidkant van Sandwich loopt de polder gewoon door natuurlijk. Eerst deel ik de vlakke leegte met wat schapen maar dichter bij zee liggen twee prestigieuze golfterreinen. Geen strand en amper duinen, De polder is begrensd door een lange kiezelwal. Je kan je hier gemakkelijk voorstellen dat golf ontstaan is toen een paar herders kiezels van tussen het gras terug naar het strand mepten met hun heldersstaf.

Op de achtergrond hoor ik de laatste nieuwe Engelse sport: klokkenluiden. (Echt waar!). Zaterdag van 9 tot 12 training. Met 6 man de hele tijd mi-re-do-si-la-sol ... mi-re-do-si-la-sol... mi-re-do-si-la-sol... Tot er eentje het ritme breekt. Dan even pauze (met een woordje van de trainer neem ik aan) en opnieuw mi-re-do-si-la-sol...

Ik geniet terug van het zalige geluid van golven die breken op een kiezelstrand.

Deal (ook een tijdje een Navy-haven geweest) is een grote maar zielloze badplaats. Drie 16e eeuwse forten zijn wel de moeite om eens te bekijken.

En na Deal beginnen de fameuze witte kliffen van Dover. Spectaculair. Ik neem ruim de tijd om omwegjes te maken maar de klifvoet of naar resten van het militair verleden van Dover. (En om herinneringen aan Cornwall te koesteren).
Beetje bij beetje komt ook de enorme ferry-haven in zicht.

Door de omwegjes 34 km +500 m.

Niets zo vergankelijk als een haven

Vroeg vertrek uit Canterbury. De jeugdherberg is praktisch en goedkoop maar heeft nadelen. Twee snurkers op de kamer in de Jeugdherberg en iemand die weggegaan was maar zijn wekker had achtergelaten (om de 10 min wat hardrock) was een heel goede reden om vroeg op te staan en vroeg te vertrekken.

De eerste stop was de oudste kerk van Engeland. Ergens rond 580 was dit de uitvalsbasis van een groep monniken die de paus gestuurd had om Engeland te bekeren. Toen kon je met hoogtij nog tot vlak bij Canterbury varen. Dat is nu allemaal dichtgeslibd en omgezet tot polders (zoals het Zwin en Brugge).

Buiten de stad beginnen direct de Woodlands. Een afwisseling vsn plassen en kreken en stukjes bos. Kortom het decor van "The wind in the Willows". Jammerlijk is het deze keer niet Das die zijn autorijdende vriend redt: das wordt zelf omvergeknald.

Bij Stodmarsh zie je nog de situatie van vóór de inpoldering. Eigenlijk was het ook een polder, maar die is verzakt door een kolenmijn (een beetje zoals in Harchies). 

De polders zijn heel erg leeg. Geen boerderijen en geen hoge dijken; af en toe staat alles hier onder water. Op de polders grazen alleen kuddes schapen. Zalig, die immense leegte.

Vlak voor Sandwich verken ik nog twee andere verdwenen havens. Richborough was een militaire haven van waaruit de Romeinen vanaf 43 stap voor stap Engeland veroverden en tot Romeins gebied maakten (Caesar had er enkel een schatplichtig gebied van gemaakt). De haven was volledig ommuurd aan landzijde. Door de ligging diep in een baai was het geliefder dan Dover. De Romeinse omwalling staat er nog, nu zo'n 4 km van de zee weg.

Van de noodhaven die de Engelsen in WO1 bouwden om (nog sneller) mannen, munitie en materiaal naar Vlaanderen en Noord-Frankrijk te sturen zijn alleen de kaai en wat stukken spoor nog over. Blijkbaar vulde men hier kleine rivierboten die met kalm weer de zee overstaken en dan in Frankrijk zonder overladen konden doorvaren via rivieren en kanalen. Tijdens de oorlog werd het logistiek systeem geperfectioneerd : Richborough bediende via Duinkerken de legers rond Ieper, Dover en Folkstone bedienden via Calais en Boulogne de meer zuidelijke stukken front. Zonder Righborough geen hel van Passendale. 

Dé kathedraal

Asford - Canterbury.
Jawel, er zit een gat van een halve dagtocht tussenin. Geen betaalbare verblijfplasts en al bij al een saai stuk.
De voormiddag bracht me door King's Wood, het grootste bos van Kent. Ook hier waren de grijze eekhoorns present - het grote wild waar alleen de koning op mocht jagen bleef goed verstopt. 

Na Chilham (met een mooi 16e eeuws dorpscentrum en een gigantisch kasteeldomein dat nog altijd privé is) liep het pad door de appelboomgaarden. Je zou denken dat dit dan een heleboel lokake kwekers zijn. Hier niet - alles is in handen van één groot bedrijf : Mansfields. Compleet met een nu leegstaand kamp met groezelige stacaravans, voor in het plukseizoen.

In Canterbury bezoek ik de kathedraal ; perfecte timing voor een gratis concert van een barokkoor. Zalig!
Canterbury is de belangrijkste kathedraal van Engeland ; voor de kerk van Engeland is dit de hoofdstad, niet Londen.

32 km +500 m

Welkom in Thatcher's Engeland

Een trage start in de abdij van Aylesford deze morgen. Ik had een heel leerrijk gesprek met één van de andere gasten.

Twee dagen geleden had ik het over Kent als de toekomstige Champagnestreek. Wist ik veel dat het al zover is. Ik doorkruis een enorme wijngaard (Franse eigenaars) om terug op de North Downs Way te komen.

In de voormiddag loopt het pad grotendeels door een langgerekt bos van oude taxusbomen. Daar maakten de Engelsen in de middeleeuwen hun fameuze longbows mee, de bogen waarmee ze de Franse ridderlegers meerdere keren mee versloegen.

Gisteren waren het riviertjes die moesten gekruist worden. Voor de moderne wandelaar zijn kruisingen van snelwegen het grote probleem. Bij Detling is er een voetbrug : Jade's Crossing. Hier hangt een wrang verhaal aan vast: Jade is een meisje van 8 dat op die plek (er was nog geen voetbrug) samen met haar oma werd doodgereden. Dat was al het vierde slachtoffer. Toch vond wegen en verkeer het niet nodig om er iets aan te doen en dat er hier ook enkele fiets en wandelroutes passeren deed er ook niet toe. Geen geld - besparen! De moeder heeft via TV-programma's en zo dan maar zelf de nodige 75000 pond aan giften bijeengeharkt voor een degelijke voet- en fietsbrug.  Welkom in het Engeland van na Tatcher !

Na Detling wordt de helling van de Downs opener, met schraal gras. Ze deed me denken aan de questa's in Pas-de-Calais. En dat is ook logisch want het gaat om dezelfde geologie.

Einde in Harrietsham.
28 km +850 m

A lovely day on the countryside isn't it

Van Otford naar Aylesford. Hier en daar zit er een onderbreking in de 100 m hoge krijthelling van de Downs. Af en toe is er immers een rivier die naar de Thames vloeit. En dat ik een heel oude route volgt blijkt uit de namen die op ford (voorde = doorwaadbare plaats) eindigen.

Vandaag wandelen in stijl. Prachtig lenteweer en schitterend zicht. Maar ook een route langs een aantal oude adellijke domeinen met een grandeur en klasse die je nu eenmaal veel vaker in Engeland ziet dan bij ons. Soms worden de wandelaars door een slijkerige corridor geleid omheen de upperclass country bezigheden zoals golf of maneges. Soms zijn de oude parken publieke domeinen waar ik naar hartelust varianten kon uitproberen (bv. Trosley).

Ik slaap in Aylesford in een oude abdij. Die was er al in 1250 of zo maar werd in de Elisabetaanse periode deels afgebroken. De stenen en balken moesten dienen voor een fort dat Chatam en de Medway (de oorlogshaven op dat moment) moest beschermen.

Het klooster is inmiddels in de oude stijl herbouwd en ademt heel veel rust en "eeuwigheid" uit. Een betere keuze dan de officiële North Downs Way die door de bebouwing en oude leegstaande industrie van Rochester loopt.

Ik ben er nog niet achter of dit klooster opduikt in de Canterbury Tales.

33 km +500 m

Tegen de stroom in.

De tocht start een beetje speciaal. Een heel goed geslaagd weekend met Ingrid en Sofie in Londen in plaats van gewoon naar het startpunt te reizen. Terwijl de Eurostar hen naar huis brengt installeer ik me in de Jeugdherberg bij St-Pauls. Deze eens zo machtige kathedraal staat nu temidden van de hoogbouw van de bankiers en beleggers in de City.

Om op de North Downs route te komen neem ik de boemeltrein naar Woldingham. 100000-en mensen stappen van het station naar de City en ik lijk wel de enige die hier weg wil. Met een pak sorry's lukt dat wonderwel.

De route volgt het grootste deel van de dag de rand van de Downs. Stel je een steile kalkhelling voor, met breed uitzicht naar het zuiden. Als de global warming zich doorzet wordt dat hier zoals de Champagnestreek. 

Mooi helder weer dus ideaal voor de uitzichten. Maar wel nog erg modderig. Een kleiige modder die goed kleeft aan de schoenen...

Het einddoel was Otford. Daarmee raakten we buiten de grote snelwegring rond Londen en in Kent. Mooi.

34 km en +750 m.